هنگامی که پدر موضوع اهریمن ها را برای بچه ها بازگو می کند آدام سریعا حرف پدر را می پذیرد در ابتدای فیلم این پذیرش سریع تنها نشان از آن دارد که آدام هنوز بچه است اما در انتهای می فهمیم او واقعا هنگام لمس اهریمن ها گناهانشان را می دیده. مشخص نیست فیلم طرفدار آدام است یا فرنون. اگر موضوع اهریمن ها را بپذیریم باید ؛آدام را تنها انسان خوب در این خانواده معرفی کنیم چرا که وی تنها اهریمن کشته است. در حالی که پدرش یک پلیس را کشت و فرنون نیز علاوه بر کشتن پدرش یک قاتل تمام عیار بود که به همین دلیل نام او در لیست اسامی اهریمن ها به چشم  می خورد.

در لیست اسامی اهریمن ها آخرین نام، نام پلیس اف.بی.آی است که توسط آدام کشته می شود که این نام نیز مانند نام ها دیگر خط خورده است و به عبارت دیگر ماموریت به پایان رسیده در حالی که با تعریفی که در فیلم از این ماموریت شده بود وجود اهریمن ها هیچ گاه از زمین پاک نمی شود. بنابراین این ماموریت نیز هیچ گاه پایان نمی پذیرد چرا که انسانها همیشه دست به دزدی و آدم کشی می زنند.

بسیاری از اهریمن ها دزد یا قاتل بودند. چطور است که پلیس به دنبال کشف اجساد مقتولین آنها نبوده در حالی که همواره در جستجوی یافتن جسد های اهریمن ها بود؟

اگر آدام اجساد تمام اهریمن ها را در رز گاردن دفن می کرد چرا پلیس یکی از مقتولین را پیدا کرده بود؟ بدون شک آن جسد ، جسد یک اهریمن نبوده.

 در قسمتی از فیلم آدام و فرنون در حال تماشای یک کارتون هستند . در این کارتون پسری خود را از پشت بام به زمین انداخته و سبب شکستگی دستش می شود. پدرش دلیل این کار را از وی می پرسدو پسر پاسخ می دهد که  پدرش به او گفته هر چه خدا بخواهد همان می شود و خدا مراقب ماست.پدر به  او پاسخ می دهد که خدا به ما اختیار داده تا چیز درست را انتخاب کنیم . این سخنان و مفاهیم با مبنای اصلی فیلم مغایرت دارد از انسانی که اختیار دارد انتظار می رود با اتکا به یک خواب دست به کشتن انسانها نزند بعد هم بگوید خدا خود از ما و مسوولیت ما مراقبت می کند. از این گذشته به فرض این که او واقعا اهریمن ها را می کشته و انسان برگزیده ایست چطور ممکنه هنگامی که یک انسان را می کشد فقط بگوید امیدوارم خدا مرا ببخشد؟!

اگر بخواهیم عقاید نویسنده را مبنی بر وجود اهریمن ها ی این چنینی و مسوولیت برخی انسانها بپذیریم ؛ این شبهه ایجاد می شود که چنین شخصی که وظیفه ای با این عظمت را به عهده دارد باید انسانی برگزیده و والا مقامی باشد. در حالی که پدر فرنون آدم می کشد، دزدی می کند، پسرش را زندانی کرده و حتی مدت ها به وی غذا نمی دهد، او را مجبور به حفر گودالی می کند که سرانجام خود پسر در آنجا زندانی می شود. پدر فرنون با این که می داند او یک اهریمن است اما سعی دارد با زندانی کردند پسر وی را مجبور به پذیرش سخنانش کند و به خود بقبولاند که پسرش هیچ مشکلی ندارد . کسی که به رویاهایش و وحی فرشته ایمانی قوی دارد به طوری که با یک رویا دست به آدم کشی می زند چطور در پذیرش اهریمن بودن پسرش تردید می کند در حالی که می داند پسرش به وی ایمان نداشته و حتی عامل انجام قتل توسط پدرش بوده است.

فرنون به گفته ی خودش قبل از همه ی این ماجرا عاشق پدرش بوده و پس از این رویداد ها از وی متنفر شده تا جایی که وی را می کشد. چنین چیزی اصلا در فیلم نمایان نیست چرا که از همان ابتدای فیلم فرنون رفتار خوبی با پدرش ندارد.

با همه ی اینها فیلم سرزمین مجازات بار دیگر و با نگاه دیگری به موضوع این که جهان در حال نابودی به وسیله ی برخی انسانهاست پرداخته و دوباره وجود منجی یا منجیانی را متذکر شده که به طبع از افرا د غربی هستند. این فیلم فیلمی جذاب است که بیننده را بر پای فیلم میخکوب می کند و وی را وارد جریانی جنایی می کند که به شکلی بسیار جذاب به تصویر کشیده شده است.

پایان دنیا نزدیک است!

http://www.4shared.com/file/34243074/c9eb5b7e/iranian_sami_yusuf.html?dirPwdVerified=46da4a64

سلام به همگی شما عزیزان!

این کلیپ ها در مورد سامی یوسف است و خودم آنها رو ساختم. امیدوارم که خوشتون بیاد. اولین کلیپ به زبان فارسی و دومی به زبان انگلیسی است. ان شاء الله به زودی همین کلیپ را به زبان عربی برای دانلود می گذارم.

برادران و خواهران مسلمان!

غزه را دریابیم!

عجب سکوتی بر عرصه کربلا سایه افکنده است! چه طوفان دیگری در

راه است که آرامشی این چنین را به مقدمه می طلبد؟ سکون میان دو

زلزله! آرامش میان دو طوفان!

یک سو جنازه است و خاک های خون آلود و سوی دیگر تا چشم کار

می کند اسب و سوار و سپر و خود زره و شمشیر. و اینهمه برای یک

تن؛ امام که هنوز چشم به هدایتشان دارد.

قامت بلندش را می بینی که پشت به خیمه ها و رو به دشمن ایستاده

است، دو دستش را بر قبضه شمشیر تکیه زده و شمشیر را عمود

قامت خمیده اش کرده است و با آخرین رمق هایش مهربانانه فریاد می

زند:

هل من داب یذب عن حرم رسول الله …

............

دیدن این حال و روز سجاد و شنیدن صدای تب دارش که در کویر غربت

امام می پیچید، کافی است تا زانوانت را با زمین آشنا کند، صیحه ات را

به آسمان بکشاند و موهایت را به چنگ هایت پرپر کند و صورتت را به

ناخن هایت بخراشد اما اگر تو هم در خود بشکنی، تو هم رو بریزی، تو

هم سر بر زمین استیصال بگذاری، تو هم تاب و توان از کف بدهی، چه

کس امام را در این برهوت غربت و تنهایی، همدلی کند؟

این انگار صدای دلنشین هم اوست که: «خواهرم! سجاد را دریاب که

زمین از نسل آل محمد، خالی نماند.»

سید مهدی شجاعی

·       قبول! تو از من خیلی عاشق‌تری، خیلی پاک‌تر، باصفاتر. اصلا هم? «خیلی‌ها» مال توست

 و فقط یکی سهم     من: اویس من از تو خیلی غریب‌ترم!

·    در چیزی شبیه هستیم فاصله. درد مشترک از «قَرَن» تو با او. از «قرن» من تا او. فاصله!

فرقی مگر می‌کند؟برای تو از جنس مکان. برای من از جنس زمان. راه دور بود. خیلی. چندین

 بادیه. پر از عشق شده بودی. پر گفتی: «بروم شاید از دورها بشود او را ببینم.»

·       تو رسیدی، رفته بود سفر. من رسیدم، رفته بود سفر. تو ندیدیش. من ندیدمش. و ما فقط

 تا همین جا همسفر  تودیم.

·       تو رسیدی، رویش نبود، بویش بود. او را نفس کشیدی. نفس کشیدی.

      من رسیدم. نه رویش بود، نه بویش. نه هیچ چیز دیگری برای قناعت!

·       تو رسیدی، حنانه بود برای سر در هم گذاشتن. بر فقدان شانه‌هایش گریستن.

      من رسیدم حنانه سنگ شده بود. نامی فقط و صدای ناله حتی از اعماقش نمی‌آمد.

·       تو رسیدی، ستون‌ها تن? نخل بودند. نخل‌ها بوی دست می‌دادند. تو در آغوش کشیدیشان.

من آغوش گشودم. لب گذاشتم. سرد بود.

       ما فقط تا همین جا همسفر بودیم. بعد از این داستان من است. تو نیستی. تو با

       سهمت برگشته‌ای به  خیمه‌ات. من!

·       گفتم «سهم من؟» گفتند: «فقط قال رسول الله»! موریانه شدم. افتادم به جان کاغذها.

·    دلشان سوخت. گفتند: «بهش تصویری بدهیم.» مقدس بود. خیلی. شمایل را می‌گویم.

   همان که به من داده

    بودند. به درد بوسیدن می‌خورد. روی چشم کشیدن. به دیوار زدن. فقط...

      فقط انگشت‌هایش دست من را نمی‌گرفت. جان نداشتند انگار. دلم می‌گرفت.

       باید همه را پیش هم بگذارم. من او را می‌خواهم. کامل. باید پاره‌ها را پیش هم بگذارم:

طوفان، تب‌دار درگرفتن. دریا، منتظر طغیان. کوه، آماد?  ذره ذره شدن. و دستها بلند می‌شوند. زمین گوش تیز

 می‌کند و دعا، اولین شکایت او است. اولین شکایت او بعد از 13 سال: «اللهم الیک اشکوا: خدایا به تو گله دارم!»

از این مردم؟ از اینها که نمی‌فهمند؟ نه! «خدایا گله دارم از بی‌رمقی زانوانم: ضعف قوتی!» از اینکه دیگر در من توان

 بر خاستن و در خانه‌ها را یکی یکی زدن و آیه خواندن نیست. «و قلة حیلتی: چرا دیگر راهی به فکرم نمی‌رسد؟»

 و «و هوانی الی الناس:‌ از خواریم پیش مردم.» زیر سای? تاک دستها بلند بود: «الی من تکلنی: مرا به که

وامی‌گذاری در حالی که تو پروردگار مستضعفینی. و انت رب المستضعفین!» پیامبر من؟ مستضعف؟ این عجیب‌ترین

«قال رسول اللهی» که می‌دانم.

·    قبول! تو از من خیلی عاشق‌تری. پاک‌تر. اصلا هم? «خیلی‌ها» برای توست من فقط از تو خیلی غریب‌ترم. من!

جوان قرنهای دور از او! نه رویش را دارم، نه بویش را، نه حتی تصویر کامل او را! انگار کن که من بیراهه‌ای را رفته‌ام.  

حتی تا انتها! کجایند آن رسولانی که نه سیزده سال، فقط چند سال، برای بازگشتم صبوری کنند. کجایند مردانی

که پی‌ام بیایند؟ کجایند آنها که برای باز آمدنم بگریند؟ نفس بزنند، چنان دنبالم بدوند که رمق زانوانشان تمامی

بگیرد، نفس گفت‌وگویشان ببرد و باز برای آمدنم دعا کنند

اویس! من خیلی دورم. کسی از نسل غریب. نسل گریزپا! کجاست زمزم? محبتی که مرا به «مکتب» باز آورد؟ کی

می‌رسد آن جمعه که زمزم? محبتی...

اَللّهُمَّ اِنا نَشْکو اِلَیْکَ فَقْدَ نَبِیِّنا صَلَواتُکَ عَلَیْهِ وَ آلِه وَ غَیْبَهِ وَلِیِّنا.

فاطمه شهیدی