دوازهم شهریور

 ظهر به حرم مشرف می شوم و باز هم شایستگی این را به لطف حق داشتم که بتوانم طوافی انجام دهم تا شاید هدایت گرم باشد به راه مستقیم حق! پس از نماز مغرب و عشا به حیاط حرم قدم گذاشتم و روبه کعبه نشستم و به آن خیره شدم ناگاه احساس کردم به جای انسان های سفید پوشی که در حال طواف بودند فرشتگانی را می دیدم که به سمت کعبه سجده می کردند و بر محمد و آل طاهرش سلام و صلوات می فرستادند. صفوف نورانی طوافشان تا به عرش ادامه داشت و دوباره به جای فرشتگان همان انسان های دلباخته را می بینم که مقامشان از فرشتگان هم بالاتر است. وقتی به هتل بر می گردم از خودم بدم می آید که سه روز دیگر بیش تر باقی نمانده است ولی من همان مسلمان سیاه دلی هستم که از شرم نمی توانستم حتی برای خویش طلب استغفار کنم. و باز هم این اشک های ساید پاک چشمانم هستند که تسلی دهنده ی حالم می شوند.