شانزدهم شهریور

ساعت 7 سوار هواپیما می شوم اما حالم کاملا مخالف وقتی است که برای رفتن به مکه و مدینه از پله های هواپیما بالا می رفتم. ساعت 10/10 به ایران می رسم. اما باز هم حس می کنم که قلبم را ، روحم را و تمام جوارحم را در آنجا گذاشته ام و آمده ام  و هم اکنون است قدر آن زمان را می دانم و حسرت می خورم که چرا آن طور که باید از آن استفاده نکردم. الهی! هم اکنون که از کعبه ی عظیمت و مامن رسولت و از خانه ی روح بخش پیشوایانت فاصله ی زیادی دارم با تمام وجود حس می کنم که قسمت بزرگی از وجودم را در بقیع به جا گذاشته ام.